وبتخسر الصباره ضلتها - مسعود شومان
ع الناصيه
عرّى الحصان البت
واتدلق جسمها طيّر حاجات معرفتهاش
حُمرتها ع الكراس
ورد انقطف
وحجر بيسقط على طروف الدمل
طب ليه يارب بتغسل الصباره ضلتها عشان تفطمنى
فاطنه إزازة عطر فى جيب السديرى
نكله فى حجاب على قلبى
،....
ع الناصيه
تحبل الحدوته بالوساوس
وتكِّسف عضامها من النقى
تفتح شراشيبه لبحر عجوز
ولصوانى عليها كحك
منديلها نَزّاز الصديد يرمينى تحت الجنيات
يدينى صندوق م الدهب
مليان بخور وفلاّيات وإبر وأترها
السوق فى عز الضهر بيكب نسوان
ريحة ايديها صابون
سرّيح بَرُج الدنيا تحت بزازها
يسقط نبى
والشاى يتكب ع الحسبه
أمدد رجلى جوه الشق
فيه حاجات بتندلق
كان منها حبر اسود غطيس
دا اللى فاكره
شنطتى مفتوحه على قلبى
رجلى تفتح فى الحيطان طاقه
يطلع عيال مشاليل بعكاكيز صغيره
كانو ساعتها شايلين شجر محروق
معرفش دلوقت شايلين إيه
أصل ماشوفتوهمش من يناير
شنطتى مقفوله على جسمى
تتمد إيدى
تجيب فلاّيه
كان لونها زى ماتقول كدا
اسود فى لون شعر الغراب
أمدد رجلى جوه الشق
واقعد أسرّح فى شعرى لحد نص الليل .